προστραγωδώ

-έω, Α

1. μεγαλοποιώ κάτι, υπερβάλλω σε κάτι σαν τους τραγικούς ποιητές («προστραγῳδεῑ δὲ τούτοις ὁ Καλλισθένης», Στράβ.)

2. φρ. «τὸ ἔξωθεν προστραγῳδούμενον» — ο εξωτερικός διάκοσμος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προσ-* + τραγῳδῶ «παίζω τραγωδία, συμπεριφέρομαι με τρόπο πομπώδη»].